Sampura Na, di Basa ing SunNa, anu NgaMaha.
Tedak ing Wang kawasa Na, tedak ingsun hing kang di
wasa.
Tedak kang pitutur laku,
Pitutur kang ing Ruhmuhun.
Nu ngarsa linggih Tumuhu
Mager alam ingwang NuSa SunNa.
Nusa HaNa,……. Nusa CaRaKa.
Nusa DaTa ,……. NuSa SaWaLa.
Nusa PaJaYaNya
Nusa MaGaBaNga.
Nitiskeun sari paaji, nétéskeun sari paharti,
geusan keur ngarumat rasa, sangkan keuna kana titis tulis
diri, kudrat pasti ti Hyang widi, keur nangtung keun
kadihinan (kayakin an), takdir diri, kadar awak, dumasar
kana sagala papastén anu geus jadi katangtuan ti dituna.
Pikeun ngawujudkeun tangtungan pangadeg diri, jeung
jati, geusan kumawula, nyabdakeun ka anu kaGung an.
NgaRasakeun
Nga Rasa keun, NgaRas keun tur NgaRumasakeun.
Ngarasakeun, tepung:
Nga= engeuh,
Ra=cahya
Sa=teges
Ngaraskeun, Nampanan:
Nga= engeuh,
Ras= dirasakeun
Ngarumasakeun, Tumarima:
Nga= engeuh,
Ru=nyahayana,
Ma= jati ning suci kuringna,
Ra=cahya Sa=teges, keun
Wanda jeung Banda
Salaku mahluk anu miwanda wujud jeung rupa
anu ka Wastaan, nata tapakna, teu saru, antara pangakuan
jeung Palakuannana.
Titis: ngandung harti, rupa atawa wujud disebut
(ngawanda). Tulis,ngandung makna, nu negesan tabéat
atawa sipat, di sebut (ngabanda).
Contona, lamun mahluk ngaWanda Sato, tangtuna
ogé, pasti wiBanda sipat, kasatoan. Lamun mahluk
ngaWanda Manusa, tangtuna ogé pasti miBanda sipat
kamanusaan.
Wanda jeung banda, teu misah, tampa diantaraan
ku wates jeung ruang pamisah, dii sebutna (Gumulung).
Wanda gelarna Ules watek (Sipat), Banda (Pakaya
WasaNa). Upamana, Gula jeung amisna, Uyah jeung asinna,
seuneu jeung panasna, panon jeung tingalna, jeung réa-réa
deui conto anu liannaa nu sarua. Tapi anu béda ngan kadar
jeung pastina, gumantung: paragina, gunana, katang-tuanana jeung ngamangpaatkeunana,
Kanda jeung Kara
Aya Wanda, aya Banda, tangtu bakal jadi Kanda
atawa kara.
K a n d a, lalakon hirup ngangking ka hadéan
sakumaha kudrat pasti ku alamna (bukti wujud nyata).
K a r a, lalakon hirup nyangking kahadéan
kugambaran alamna (panyamaran antara bener jeung
salahna).
K a n d a : tatapakan awal jeung ahirna ciciptan,
anu gelar di alam tempatna, dina titis tulis ku pastina,
datang jeung mulangna di pagelaran ka pangbalikanana,
tinangtu ka asal wiwitanana, nu disebut
“Mulih ka Jati ning Suci, Mulang ka jagat ning asalna,
ka alam caang, poé padang, tara bangsa, nagara
tunjung sampurna” (Pang Lokatan).
K a r a : tatapakan léléngkahan awal jeung ahirna
hiji lalakon, di sarungkeun ku panyamaran jeung
gambaran ,keur nangtu keun hiji kahayang, ku katangtuan
: Bener jeung salah, kudu jeung ulah, karma jeung pala,
pang bibita jeung panyingsieunan, anu jadi aturan atawa:
Dogma: hasil buah pamikiran anu bisa jadi, Aturan
nu lahirna, ku panyarungsuman antara akal nyambung
jeung nafsu, anu di sebut “KaRa. (olah pikir nu hirup),
atawana aturan nu gelarna muraga jati, tepungna antara
akal jeung rasa. (Pangabaran) nu di sebut “Kanda.
K a r a : nyandang pangaraksa nu Murwa daksi ing
pasti.
Kanda: nyangking kersa hyang Maha Murba hing
Wisésa, Tanpa rupa, tanpa sora tanpa warna, , tanpa:
Panegesan di luhur, mangrupakeun katangtuan
keur anu NgaMaHa, kanu kaGungan Ma-Ha. Sangkan nuju
kana hiji bener, ku rupaning wujud bebeneran, geusan
tepung jeung tujuan bener anu hiji. ”Anu sa enya-enyana
bener” (Aya Bukti anu Kanyataan).
Satiap wujud, tangtu ngaWanda rupa dibéré
ngaran atawa(Wasta), tur mibanda Ules watek (sipat).
Teges jadi ciri anu ngabédakeun antara mahluk hiji, jeung
mahluk anu liana, saperti :
Wujud anu di wasta (ngaran), mi Wanda (rupa)
Jeung miBanda (Sipat), mangrupakeun karsa jeung karsa,
ti Kudrat PastiNa. geus ngajadi “Titis Tulis, jeung
Tulisannana, dina Kalam Sorang-sorangna, saperti:
Wastana, sato, tuwuh (tangkal), seuneu, cai, angin,
taneuh, jelema, jeung réa réa deui mahluk anu liana, pada-pada nga bangsa an séwang séwang (titisan).
Ka sipatan ku carana hirup séwang-séwang, anu
geus di tangtuan ku kapastian (tulisan) anu jadi laku jadi
lampah pari polah kabiasaanana. Tapi anu di sebut alam
hirup jeung pahirupan, tinangtu mampu ngahirupan sipat
ka mahluk anu merlukeun kabutuhan, keur nyumponan
kabutuhan jasadna (parab Jasad), bias mangaruhan sipat
anu ka parabannana.
Tapi lamun Jalmaan Mahluk anu jadi wadah sipat,
salaku Manusa anu kamanusaan, tinangtu bakal mampu
nyampurnakeun tur ngimbangan sagalana sangkan katutur
ku sipat anu jadi ka hadéan.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar